Schoolhockey Dames

Advertentie

Schoolhockey Heren

Schoolhockey: the road to victory By Quint 3A

Je zou het misschien niet denken, maar ons kleine schooltje wist wel degelijk te imponeren bij het schoolhockeytoernooi. Wij, Jongens Jong, speelden op HBS in Bloemendaal en het was lekker weer. Zoals afgesproken waren we gezellig met zijn allen met de trein gegaan (nou niet echt, half zeven verzamelen op school was toch wel een beetje vroeg, bijna iedereen was met de auto). Met mister Murzan als opperhoofd gingen we van start. De eerste wedstrijd was tegen een stelletje losgeslagen Friezen met ijzeren bijlen. We werden met 4-0 afgeslacht, maar het deed ons ego wel weer goed dat datzelfde team later in de finale stond. De tweede wedstrijd ging stukken beter, we wonnen met 1-0 van Haarlemmers. Het is nog steeds niet duidelijk wie er nou gescoord heeft, het was nogal een rommelgoal. In die wedstrijd kwamen we erachter dat we een ijzersterk team hadden, met:

-Tickle Tackle Toon in het doel

-Masterlijke Morris op rechtsachter

-Jiggly Jasper op linksachter

-Flexible Frederick op de voorstop (de grapjas)

-Tangle Jangle Thomas als inschuivende libero

-Wungle Jungle Jacob on the midfield

-Mysterious Max in de spits

-Dizzle Dazzle Daan als superspeedy aanvaller

-Ruby Ruby Ruby Ruby Ruben als offensive effencial player

-Metal Marten als aanspeelpunt overal

-Fuzzybuzzy Floris on the attackfield

-Truzzle Bluzzle Tim als rightfieldplayer

-Migglydiggly Michiel op de linkerflank

-Amazingly Abe als middenvelderige verdediger

-Quantibanti Quint on the defence

en als eenheid waren we een hechte community. We hadden een slechtere voorbereiding gehad dan de andere scholen, maar we speelden samen alsof we al vanaf de F’jes bij elkaar in het team zaten. De derde wedstrijd ging ietsje minder, we verloren met 0-2 van andere Haarlemmers. In die wedstrijd brak Tim zowat zijn neus, hij kreeg er keihard een stick tegenaan. Het bloedde als een gek en het was bovendien ook zonde van Tim als speler, want hij was briljant in het veld. Ondanks die tegenslag wonnen we de wedstrijd daarna, zonder ook maar één doelpunt te scoren. Onze tegenstander was namelijk vertrokken, omdat ze al rilden bij het idee tegen het bloeddorstige Ignatius te moeten spelen. Dus gingen wij maar een beetje strafballen zitten nemen op Toon. Morris was wel pro. In al onze verveling hebben we ook nog een briljante en tevens zeer creatieve strafcorner bedacht. Maar wij wilden toch ook nog wel een wedstrijdje spelen, dus daagden we het Eerste Christelijke Lyceum uit (ik geloof er niks van, ze kunnen nooit het eerste zijn geweest). Zij dachten wel even van ons te winnen (mede omdat Murzan had gezegd dat we heel slecht waren, omdat de ECL’ers anders geen zin hadden), maar we boden nog veel tegenstand. Het ECL kwam eerst op voorsprong. Daarna scoorden we de gelijkmaker na een vrijwel perfecte aanval. Tik-tak, snelle passjes, we speelden stijlvol en met passie. Het bleef lang spannend en er waren ontzettend veel toeschouwers (ahum). De winnende goal werd gescoord door Jacob, die, zwak uitgedrukt, geniaal is. In de cirkel kreeg hij de bal en hij aarzelde geen moment: hup, met een ferme klap die bal in de hoek. Zo wonnen we en tot ieders verbazing werden we 5e van het hele toernooi! Er deden tientallen scholen mee! (13) Maar we waren dus heel blij en tevreden keerde iedereen weer terug naar huis. Iedereen heeft ongelooflijk goed gespeeld!! En Meneer Murzan, bedankt, u heeft van een zooitje bijeengeraapte straatkinderen een gezellig en supergoed team in elkaar weten te knutselen, we vonden het vet! Volgend jaar weer!!! 

Happy End

Happy End

 

Na maanden repeteren was het afgelopen donderdag 17 april zover: de première van Happy End. De zaterdag en zondag daarvoor werden de puntjes op de i’s gezet. Het podium hadden we die vrijdag al opgezet, nu was het zaak om te repeteren. Terwijl de mensen van decor het hele weekend lang druk bezig waren, speelden wij de scènes die nog niet liepen. We speelden het hele stuk ‘zonder’ commentaar van Vereecke en Landa, zonder orkest, met orkest, de generale.

 

Donderdagmiddag moest de technische doorloop nog gedaan worden. Het leukste onderdeel van de voorbereiding: ‘meer hierheen, nee naar voren, anders sta je niet in het licht, nog ietsje, ja zo. Licht 2 aan, 5 uit, 3 dimmen, microfoon aan.’ Dat dan vier uur lang. Ondertussen werd er al druk geschminkt in het tekenlokaal: ‘Wie heeft W4? Dan begin ik wel met zijn wenkbrauwen. Wie heeft het zwarte potlood?’ Met lipglos op door naar de kantine voor het eten dat werd verzorgd door het kookclubje van de moeder van Remco. De versgebakken quiches uit Holysloot gingen er bij mij wel in. Na nog een paar final touches van grime zat iedereen om half acht in de gymzaal. Na een peptalk van Ilse en Linde en veel ‘Toi, toi, toi’ s was het zover, iedereen ging achter de coulissen staan, klaar voor de première. Nadat er extra stoelen waren bijgezet, na het zwoele intro van Vereecke en nadat ik nog twee scènes lang achter de coulissen in mijn broek had staan schijten van de spanning, moest ik toch echt dat podium op. Laten we zeggen dat ik er even in moest komen, maar uiteindelijk liep alles op rolletjes, ondanks wat technische mankementjes. Er werd zowel goed gespeeld als prachtig gezongen, vergat iemand zijn tekst, werd het opgevangen, wat meer valt er te wensen. Bij sommige teksten die bedoeld grappig werd bleef het akelig stil, terwijl anderen soms onbedoeld té grappig waren. Door je een half jaar blind te staren op zo’n toneelstuk denk je  vooral aan wat er allemaal fout kan gaan, of het publiek het verhaal, de grappen wel zal snappen of je wel goed acteert, zoals je acteert. Het geeft dan echt voldoening als het stuk door het publiek zo goed ontvangen wordt. Wanneer vrienden en leraren zeggen echt te hebben genoten. Na nog wat gedronken te hebben en na de hele godganse dag op school te hebben gezeten, was het weer tijd om naar huis te gaan.

 

De tweede avond werden we weer gegrimd door de geweldige grimeploeg en werd er door leraren pastasalades gekookt. Het feit dat ik vier borden vol schepte betekende dat ik of heel erg honger had, of het gewoon erg lekker vond. Beiden eigenlijk. Iedereen was nog opgelaten van de goede reacties van de avond daarvoor en ik was bakken minder zenuwachtig. De peptalk van Ilse en Linde kwam er op neer het niveau van de vorige avond te behalen. Met een gemis aan gezonde zenuwen werd er ietsje minder goed gespeeld dan de avond ervoor. Kreeg de techniek ons er bijna onder, toen de boxen van ‘het apparaat’ het begaven, maar gelukkig was daar Julia (van Surabaya Johny) to save the day. De belichting en het orkest en daarmee de liedjes waren wel superstrak de tweede avond. Al met al goed, maar het kon nog beter.

 

Dat was dan ook het commentaar van Landa en Vereecke vlak voor de uitvoering op zaterdag. De laatste avond, dus geniet ervan. Na ons laatste avondmaal(soep), werden we voor de laatste keer gegrimd en gingen we voor de laatste keer klaar staan achter de coulissen. Klaar om onze beste avond ooit te spelen. Waarin alles, maar dan ook alles op rolletjes liep: zelfs het eindlied werd uit volle borst gezongen. Veel tijd voor drank na het toneelstuk was er niet, want alles moest opgeruimd worden. Gelukkig was er het vooruitzicht van de afterparty: een happy end.

 

Bij deze wil iedereen die ook maar op enige manier heeft bijgedragen tot het tot een succes maken van Happy End bedanken: dank je.

 

Jaap van der Schaaf, klas 6